Dzieci to niezwykła grupa odbiorców. Rozwijają się wielozmysłowo – poprzez poznawanie i eksplorację. Z natury są kreatywne i myślą nieszablonowo, a my dorośli niejednokrotnie musimy nagłowić się, by wzbudzić w nich zainteresowanie.
Objawy ADHD często mogą być przez nas bagatelizowane. Zakładamy, że dziecko jest po prostu niegrzeczne i prędzej czy później wyrośnie z prezentowanego zachowania. Odrzucanie myśli o ewentualnej diagnozie, brak chęci konsultacji zachowań, które w jakimś stopniu wzbudziły nasz niepokój czy karanie dziecka za jego nieposłuszeństwo oddalają od pomocy, jakiej być może potrzebuje nasz podopieczny.
Akceptacja, odpowiednie zaopiekowanie i dostosowanie się do potrzeb dziecka stanowią podstawę poprawy funkcjonowania i jakości życia osoby z ADHD.
W rodzinie, w pracy czy w szkole wchodzimy w relacje interpersonalne i polegamy na naszych umiejętnościach społecznych. Choć są nam niezbędne, nie rodzimy się z nimi. Musimy się ich nauczyć tak samo, jak mowy czy chodzenia.
Dzieciństwo kojarzy nam się z beztroską i błogim czasem bez zmartwień. Niestety rzeczywistość nie jest tak kolorowa. Stres dotyka dzieci już w wieku szkolnym i przedszkolnym. Chociaż nie gonią ich terminy, nie mają tylu obowiązków ani rachunków do zapłacenia, dzieci denerwują się równie często, co ich rodzice.
Skąd się bierze złość u dzieci w wieku szkolnym i przedszkolaków? Ich problemy dorosłym wydają się błahe. ale dla maluchów każdy jest prawdziwą tragedią. Dzieci myślą inaczej, nie potrafią jeszcze regulować emocji, nie mają doświadczenia i nie wiedzą, jak rozwiązywać konflikty.
Decydujące znaczenie dla rozwoju dziecka ma nieustanny przepływ wrażeń, doznań i informacji oraz przekazywanie stanów emocjonalnych pomiędzy dzieckiem, a jego najbliższymi. To właśnie ten kontakt sprawia, że pociecha rozwija swoją osobowość społeczną i umiejętność komunikacji. W kontekście tego bardzo ważnego procesu lalki i pacynki stają się cennymi narzędziami w pracy z dziećmi.
Praca z dzieckiem z ADHD stanowi spore wyzwanie. Jest nie tylko pracochłonna, ale również wymagająca wykorzystania wielu różnych zasobów takich jak uwaga, cierpliwość czy wyrozumiałość. Początkowe nawiązanie kontaktu może okazać się trudne, z tego powodu bardzo istotne jest zadbanie o odpowiednie warunki.
Zachowania prowokacyjne u nastolatka mogą być spowodowane przez wiele czynników. Kluczową kwestią są tutaj zmiany zachodzące w mózgu w okresie dojrzewania. Narząd ten w okresie dojrzewania przechodzi intensywną przebudową, zwłaszcza kora mózgowa, która odpowiedzialna jest za podejmowanie decyzji, ocenę ryzyka i przewidywanie konsekwencji. Z tego powodu młodzi ludzie często wydają się bardziej impulsywni i mają trudności w kontrolowaniu swoich emocji.
ADHD, czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej, jest zaburzeniem często źle zrozumianym przez społeczeństwo. Na temat ADHD krążą różnego rodzaju mity, które mogą wpływać na postrzeganie osób z tym zaburzeniem oraz na jakość ich życia. W tym artykule rozwiewamy najpopularniejsze mity na temat ADHD, czyli zespołu nadpobudliwości psychoruchowej.
Rozpoznanie ADHD jest kluczowe dla zapewnienia odpowiedniej opieki i wsparcia dziecku. Przyjrzenie się objawom i zrozumienie ich znaczenia może pomóc rodzicom, nauczycielom i specjalistom w identyfikacji i zdiagnozowaniu ADHD. W tym artykule dzielimy się trzema objawami (zaburzeniami zachowania) mogącymi świadczyć o ADHD.
Przedszkole to miejsce, w którym dzieci często po raz pierwszy rozstają się na dłużej z rodzicami, przebywają kilka godzin, uczą się samodzielności i przestrzegania norm społecznych, zaczynają budować swoją tożsamość, dostrzegają podobieństwa i różnice wśród ludzi, kształtują swoją osobowość, a także nawiązują pierwsze przyjaźnie.
Najogólniej mówiąc współpraca to zdolność do współdziałania z innymi. Opiera się na wzajemnych relacjach i koncentruje na działaniu na rzecz danej grupy. Działania oparte na współpracy zmierzają do realizacji wspólnych celów i stanowią zespołowe rozwiązywanie problemów.
